Dassuad brengt eerbetoon aan Elliott Smith

Het was nogal schrikken toen op 21 oktober 2003 bekend werd dat Elliott Smith was overleden. De man van geweldige albums als Either/Or, XO en Figure 8 en talloze prachtsongs had zelfmoord gepleegd. Tien jaar later doet het nog altijd pijn dat zo’n groot talent er niet meer is.

Schift staat stil bij de dood van Smith met een speciale sessie door Dassuad. Dat is het nieuwe project van Bjorn Uyens, voormalig zanger van Dress. In het conciërgehok van een voormalig schoolgebouw speelde hij speciaal voor Schift Elliott Smith’s Between The Bars, plus drie fraaie eigen nummers.

Bjorn Uyens: ‘Ik leerde Elliott Smith kennen toen ik begon met studeren. Eigenlijk heb ik maar één plaat van hem, Either/Or. Dat is voor mij genoeg. Wat mij aantrekt is de ongrijpbaarheid. Alles is los, zang, gitaar, melodie, akkoorden en lijkt zomaar uit elkaar te kunnen vallen. Het is muziek die je zacht en bedeesd vraagt om naar binnen te komen. Dat doe ik…’

‘Between The Bars is een drinklied. Alcohol is een ongrijpbare geliefde. Ze trekt je aan en stoot je af. ‘Waiting to finally be caught’. Je zou kunnen denken dat Smith zingt over zijn vriendin die alcoholiste is. Ik vind het spannender als je het interpreteert alsof Smith het over zijn eigen verslaving heeft. Ik merkte toen ik ging zingen dat ik het woord ‘still’ van hem heb gepikt in een nummer op mijn eigen plaat Drive. In Song of Love and Letting go (ook een drinklied), zit de zin ‘the bottle’s open now, the glass is filled somehow, let’s just keep it still’.’

‘Mijn liedjes ontstaan uit het spelen, eigenlijk meer klooien op een gitaar. Ik houd van open klanken die nog niet meteen vertellen of je vrolijk of verdrietig moet zijn. Dus geen duidelijke mineur of majeur. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de verhalen. Wasting Time is een pleidooi voor het verspillen van tijd, het verdwalen en tegelijkertijd het verhaal van iemand die zich ervoor schaamt om niet nuttig of productief te zijn. Ik heb de beste inzichten als ik beweeg zonder horloge of route, maar het is moeilijk om de actie en de tijd die daarmee gemoeid is te verantwoorden als nuttig, zinvol of nodig.’

‘Slow Whisper is een liefdesliedje met een twist. Als alles goed zou zijn, wensten we elkaar zacht goedenacht. Of het goed is, wordt niet helemaal duidelijk in het verhaal: ‘Fear is like a fire, so hard to hide’. Misschien is het weer de angst om verbonden te zijn, of juist het veilige gevoel dat je bang mag zijn. Ik weet het niet.’

‘Als iemand verdwenen is, is niet alles weg. Er moet wat achter zijn gebleven, ergens. It’s gotta be somewhere.’