Het hart van Best Coast is geen moordkuil – Schift

Zo’n 58 seconden lang is In My Eyes van Best Coast gewoon een leuk, vlot nummer. Een goede maar niet zo heel opzienbarende gitaarriff, een paar gezongen coupletten die prettig in het gehoor liggen. Maar dan. Een heerlijk refrein dat het liedje ver omhoog tilt:

What hurts the most is that you’re gone

And it hasn’t even been that long

But you’re in my eyes, you’re in my eyes

Het nummer blijft daarna op die hoge golven surfen, onstuitbaar. Het kwam daardoor al snel op mijn steeds langer wordende lijst van favoriete Best Coast-songs, die in 2009 begon met nummers als When I’m With You, Make You Mine en Sun Was High (And So Was I).

Wie de songtitels van Best Coast bekijkt, ziet vaak woorden als ‘me’, ‘my’, ‘I’ en ‘you’ terugkomen. De ‘jij’ in die titels is in 99 van de 100 gevallen een jongen: het vriendje waar de ik-figuur naar smacht of waar ze gelukkig mee is, of de ex die weg is maar nog niet vergeten.

De ‘ik’ is zangeres Bethany Cosentino, afkomstig uit Los Angeles en deze week 29 geworden. Samen met gitarist Bobb Bruno (plus een aantal wisselende bandleden) vormt ze Best Coast. ‘Ik ben ongeveer op mijn dertiende begonnen met songs schrijven’, vertelt ze. ‘Van begin af aan schreef ik over persoonlijke ervaringen. De muziek waar ik van hield toen ik opgroeide, die mij het meest beïnvloed heeft, gaat altijd over persoonlijke dingen. Als je je erin kunt herkennen, betekent het meer voor je.’

Naast de zonnige sfeer van de muziek – met soms wat wolken – en de onweerstaanbare liedjes is dat wat Best Coast zo aantrekkelijk maakt: de manier waarop Cosentino zo eerlijk en openhartig is (of lijkt te zijn in elk geval) in haar teksten. Ze maakt van haar hart geen moordkuil en gooit alles eruit, haar verlangens, twijfels, ergernissen. Plus natuurlijk haar liefde voor Californië, zoals in California Nights en The Only Place: ‘Why would you live anywhere else?’.

Ik vraag haar of ze er soms niet voor terugschrikt té persoonlijk te worden in haar teksten. ‘Op die manier denk ik er niet over na’, zegt ze. ‘Ik vraag me niet af of ik soms te veel zeg, of dat ik te veel over mezelf praat. Ik weet wel dat ik het veel over mezelf heb, maar het zijn ervaringen waar andere mensen zich in kunnen herkennen. Dat houd ik altijd wel in mijn achterhoofd. Ik weet dat anderen er iets mee kunnen.’

Cosentino maakt het haar luisteraars ook niet moeilijk om zich te herkennen in haar liedjes. Ze houdt het simpel. ‘I wish he was my boyfriend’, zingt ze in Boyfriend. Ze zit te wachten bij de telefoon tot hij belt, hoopt dat hij haar net zo graag wil als zij hem. Het probleem is alleen dat haar rivale knapper, slanker en slimmer is.

Of neem het pure, prachtige liefdesliedje When I’m With You:

The world is lazy

but you and me

we’re just crazy

so when I’m with you I have fun

yeah when I’m with you I have fun

Om te eindigen met een herhaald ‘I hate sleepin’ alone’.

Ze zal er nooit een nominatie voor de Nobelprijs voor de Literatuur voor krijgen, maar dat hoeft ook niet (één Bob Dylan is ook al meer dan genoeg): het is eerlijk en effectief. Toch krijgt ze er in recensies regelmatig kritiek op: ze zou zich er te makkelijk van afmaken. Daar maakt Cosentino zich niet druk over, zegt ze. ‘Het is mijn doel ook niet om iets geweldig poëtisch te schrijven. Ik ga gewoon met een gitaar zitten en neem op wat er tevoorschijn komt. Meestal kijk ik er ook niet meer naar of ze een beetje te volgen zijn. Of dat ik iets herhaal dat ik al eens vaker gezongen heb. Dat maakt me echt niet uit.’

De muziek van Best Coast helpt altijd om een goed humeur te krijgen (of te houden), ook als de liedjes eigenlijk best somber zijn. ‘I wake up to the morning sun’, zingt Cosentino bijvoorbeeld, en dan: ‘When did my life stop being so fun?’ (in Do You Love Me Like You Used To).

‘Veel muziek die mij geïnspireerd heeft, waar ik mijn hele leven naar geluisterd heb, heeft poppy, opgewekte melodieën’, zegt Cosentino. ‘Maar als je goed luistert, zijn de teksten helemaal niet zo vrolijk. Fleetwood Mac bijvoorbeeld, of meidengroepen uit de jaren zestig. Die liedjes zijn vaak echt duister. Don’t Worry Baby van The Beach Boys is ook een mooi voorbeeld. Daarin doet iemand mee aan een dragrace en probeert hij zijn vriendin gerust te stellen: hij gaat heus niet crashen. Ik denk niet dat de meeste mensen er goed naar luisteren. Het is een prachtig liedje met een mooie tekst, maar er zit wel een donkere laag in.’

Die donkere laag kwam de afgelopen jaren sterker naar voren in de nummers van Best Coast. Zoals Who Have I Become, een titel die al weinig aan duidelijkheid te wensen overlaat, waarin Cosentino zingt: ‘I want to be somebody else / Sick of myself and how I feel’.

‘Ik denk dat iedereen dat gevoel wel eens heeft’, zegt Cosentino relativerend. ‘Dat je ontevreden bent over je leven. Ik ben gelukkig met wie ik ben, maar soms denk je wel eens: zou het niet makkelijker zijn als ik een ander was?’

Who Have I Become werd op één single uitgebracht met een van Best Coasts beste songs, Fear Of My Identity, dat thematisch op dezelfde lijn zit. ‘Soms denk je: wie ben ik, wat is er gaande, wat gebeurt er met me’, zegt Cosentino. ‘Daar ging dat nummer over. Als ik zo’n nummer schrijf, is het een soort stream of consciousness. Het is wat er op dat moment uitkomt. Als ik het teruglees, weet ik zelf ook niet altijd wat het betekent. Er zijn mensen die het allemaal proberen te ontcijferen, maar dat hoeft wat mij betreft niet. Als het je raakt en je kunt er iets mee, dan heb ik mijn doel bereikt.’

Opvallend is ook dat Cosentino vaak schrijft over haar onzekerheden en twijfels, niet zozeer over conclusies die ze heeft getrokken. Ze is nog bezig te ontdekken hoe het allemaal in elkaar zit en doet daar verslag van. Cosentino: ‘Klopt. Zo werkt het volgens mij. Wie ontkent dat hij nog vragen heeft over hoe dingen in elkaar zitten of hoe je iets moet aanpakken, liegt dat hij barst. Een mens zijn valt niet altijd mee. Daar schrijf ik op de simpelst mogelijke manier over.’

Met het recente album California Nights probeerde ze het evenwicht weer een beetje te herstellen, vertelt ze. Het album begint met Feeling OK. Niet Feeling Good of Feeling Bad, maar: OK. ‘Ik wilde een nummer schrijven over een tevreden gevoel’, zegt Cosentino. ‘Over dat ik op een punt in mijn leven zit dat het precies dat is: oké. Ik besef dat het leven nooit perfect gaat worden, niets zal precies zo gaan als je wil. Dat kan ik aanvaarden. Het is zoals het is. Ik heb het idee dat veel van mijn teksten een beetje down zijn, daarom wilde ik iets positievers, zonder over the top te gaan. Want als je het realistisch bekijkt: wanneer voelt iemand zich nu echt 100 procent geweldig?’

© Schift, november 2015

Best Coast speelt woensdag 4 november in Bitterzoet, Amsterdam.